Pokonać stracha

Mam taki ciekawy nawyk, że dużo rzeczy spisuję (Pomyśl o swoim wyobrażeniu dużo, a teraz pomnóż to kilkukrotnie. Yup, naprawdę dużo). Tworzę niekończące się listy i tabele słów kluczy, czasowników, równoważników zdań. Rzeczy, które muszę zrobić danego dnia, rzeczy, które lubię i te których nie lubię. Ot nieszkodliwy nawyk. Setki karteczek, stron w kalendarzu, dużych i małych arkuszy papieru pokrytych wypunktowanymi listami wszystkiego. To mnie uspokaja, porządkuje mi rzeczywistość.

W podstawówce i gimnazjum gdy gdzieś jechałam, tworzyłam listę, rzeczy, które zabieram. Lista tworzona była z religijną wręcz dokładnością. Ile majtek, ile par skarpetek, które mydło, ile wsuwek do włosów. Każdy wpis oznaczony dodatkowo informacją o miejscu przechowywania (duży plecak, mały plecak do autobusu, a te buty będę miała na sobie). Na końcu każdego wiersza zwykle 4 krzyżyki:

1. Przygotowałam do spakowania
2. Spakowałam na wyjazd
3. Przygotowałam do spakowania
4. Spakowałam na powrót

Nie ma to tamto. Najdłuższa taka lista podchodziła pod 100 elementów i zawierała informacje, którą dokładnie spódnicę zabieram i każdą książkę z osobna. Tym sposobem nigdy nic nie zgubiłam, o niczym nie zapomniałam i zawsze mieściłam się ze wszystkim w obie strony. Choć z drugiej strony, ludzie patrzyli jakoś dziwnie (Niech se patrzą, ja przynajmniej nie zapomniałam szczoteczki do zębów. Ha!).

Teraz jest ciut lepiej. Moje listy codzienne zmalały do 5 elementów, a te z rzeczami "do zabrania" ograniczają się do przedmiotów nadprogramowych i nie zajmują więcej niż 3 pozycji. Jest jednak jeden zestaw list, które nadal tworzę z czułością i pietyzmem. To mój zestaw:

• Obawy
• Marzenia
• Cele

Powstają one zawsze gdy jestem w okresie przejściowym (zmiana szkoły, nowy rok, zmiana pracy). To zawsze czas wielkiego stresu i martwienia się na zapas. Siadam więc i spisuję te wszystkie moje strachy (Teraz jak was zapisałam to nie jesteście już takie kozaki, co? Haha). To zawsze uspokaja, konfrontacja z tym, co w wyobraźni wygląda na olbrzymie i wszędobylskie. Potem spisuję swoje marzenia, to co chciałabym, żeby w zbliżającym się odcinku czasu się zdarzyło. Potem cele.

Następnie karteczkę składam i wkładam między książki. Zapominam o niej.

W końcu nadchodzi dzień kiedy robię porządki w książkach i bibelotach (ej ej, to pochłania czas i energię, cieszta się, że robię to choć co jakiś czas). Kartkę odnajduję, czytam i uświadamiam sobie kilka ciekawych rzeczy:

• obawy albo się nie sprawdziły, albo w rzeczywistości specjalnie mnie nie obeszły
• marzenia spełniły się lub nie
• cele zostały spełnione, a jeśli nie to okazało się, że zwyczajnie nie były dla mnie istotne
• do tego zwykle udało mi się zrobić multum rzeczy nadprogramowo, a życie okazało się o wiele lepsze niż moje najśmielsze oczekiwania

Dochodzę więc do wniosku, że moje dziwactwo po raz kolejny jest nieszkodliwe, a wręcz pomocne. Lepiej spisywać rzeczywistość niż palić... chyba... prawda?