Ktoś kto nigdy nie miał żadnej przypadłości, która sprawia, że przestajesz czuć się sobą, nigdy nie zrozumie... Może mi jedynie uwierzyć na słowo, że konsekwencje mogą być jak najbardziej namacalne.
Depresja
To nie smutek, to paraliż. Nic wokół nie ma znaczenia, nic nie umie utrzymać Twojej uwagi. Jedyne co słyszysz jasno i nazbyt wyraźnie to Twoje własne myśli, a takich słów nie powiedziałby nawet Twój największy wróg, nikt Cię nigdy tak nie zrani jak Ty sam. To nie użalanie się nad sobą, a stan gdy masz napady lęku na myśl o choć kilku samotnych minutach, bo wiesz, że Twój oprawca wykorzysta każdą sekundę. To tak jakby w Twojej głowie żyły dwie osoby, jedna jest potworem, a druga składa się z czystego bólu i strachu. Tak się nie da żyć. Czy gdyby zły człowiek chodził za Tobą wszędzie, groził Ci i mieszał Cię z błotem, czy byłbyś w stanie żyć jak gdyby nigdy nic?
Załamanie nerwowe
Wyobraź sobie, że wpadasz w wir pracy. Pracujesz, studiujesz, ciągniesz milion pasji. Czujesz się jak człowiek z tytanu, niezniszczalny, szczęśliwy. Mało sypiasz, nie odpoczywasz, a przynajmniej nie w tych sferach, których nadużywasz. Ale co tam, przecież jest wspaniale, zmieniasz świat. Aż przychodzi dzień, albo kilka różnych dni i czujesz jak ktoś w środku krzyczy "STOP". Przecież nie taki był plan, oburzasz się, przecież było dobrze. Twoje ciało i umysł są gotowe do działania, tylko te durne emocje nagle wybuchają. Płaczesz, krzyczysz, trzęsiesz się, kiwasz, masz problemy z oddychaniem, wszystko to na przemian, w cyklach. Jakby Cię coś opętało. Wszystko się wali, a Ty spadasz w dół, z ogromną prędkością.
Zaburzenia hormonalne
Jesteś bardzo świadomym młodym człowiekiem. Uczysz się na swoich błędach. Dbasz o sen, dbasz o dobre jedzenie, odpoczywasz ile trzeba. Twój mózg jednak to ignoruje. Jesteś śpiący, albo płaczesz bez powodu. Być może czujesz się jak chomik w jednej z tych przezroczystych kul. Widzisz świat, ale przez mgłę, słyszysz otoczenie, ale przytłumione. Stoisz w centrum wydarzeń, ale równie dobrze mógłbyś stać 50 metrów dalej. Myślisz "Muszę dziś coś zrobić, mój zespół na mnie liczy", ale praca jest jak lepienie z ketchupu, wkładasz energię, ale wszystko wypływa między palcami. "Co jest ze mną nie tak? Czy jestem leniwa, czy jestem nieudaną inwestycją dla kolejnej firmy?"
Tak łatwo popatrzeć na kogoś i uznać, że skoro nie daje rady to pewnie się nie nadaje, to pewnie mu nie zależy. Zbyt łatwo. I choć w wielu wypadkach pewnie tak jest, w wielu jednak jesteśmy tylko ludźmi.
Zbyt wielu znałam ludzi, którzy czuli się nieśmiertelni, którzy tylko wzruszali ramionami na wspomnienie o Higienie Umysłu i o dbaniu o siebie. Ja dopiero na własnej skórze musiałam się przekonać, gdzie leżą moje granice i jak łatwo mogę stracić panowanie nad własnym życiem. Dużo musiałam stracić by w końcu się nauczyć. Nie rób tego sam, uwierz mi na słowo, że pewnych rzeczy lepiej nie doświadczać. Tym bardziej, że wielu nie przeżyło.
Dbaj o siebie jak o swoje własne dziecko. Bądź dla siebie jak kochająca matka gdy myślisz trudne myśli. A jeśli czujesz, że biegasz w kółko i nic się nie zmienia, nie bój się szukać pomocy. To nie oznaka słabości, a najwyższa forma odwagi. Dbaj proszę o siebie, to sprawa życia i śmierci.
P.S. Jeśli moje doświadczenia to zbyt mało by Cię przekonać - Ela Madej i Seth Bannon o psychologicznej cenie startupów
